1816-1829. Πάτρα, Τριπολιτσά, Ναύπλιο, Μεσολόγγι… Αφότου Ο Αγγελής Βρέθηκε Φυλακισμένος Στο Κοτέτσι Του Σαχίν Αγά, Το Μίσος Φώλιασε Στην Ψυχή Του Σαν Φαρμακερό Φίδι. Κατά Την Εκρηκτική Και Συγχρόνως Σαγηνευτική Πορεία Του Μπαίνει Στη Δούλεψη Ενός Στρυφνού Και Τσιγκούνη Πραματευτή, Που Σου Πουλά Κωλοφωτιά Για Καντήλι. Τον Ζώνει Το Μολυβένιο Σύγνεφο Της Σκλαβιάς Και Του Εξευτελισμού Των Ραγιάδων. Σμίγει Με Την Κερασία, Όπου Στο Πρόσωπό Της Βουτάνε Και Κολυμπούν Τα Όνειρα. Απαντιέται Με Κοτζαμπάσηδες, Κολίγους Και Συμπολεμιστές, Που Είναι Πιότερο Από Αδέρφια Και Γυναίκα Την Ώρα Της Μάχης, Ενώ Ένα Τρομαγμένο Τουρκόπουλο Γαντζώνεται Πάνω Του. Στον Δρόμο Του Και Δύο Γέροντες, Οι Οποίοι Ξεψαχνίζουν Το Κίνητρο Για Καθετί Μα Και Τη Γλυκιά Και Φαρμακερή Ουσία Του «Εγώ», Η Πλανεύτρα Ασπασία, Διαβολικοί Ξένοι, Ντόπιοι Τυχοδιώκτες, Ο Επί Τριάντα Έξι Χρόνια Αμίλητος Συμεών, Ένας Καβαλάρης Που Σώζει Αιχμάλωτες Τουρκοπούλες Και Ο Τρανότερος Οχτρός Του Λεύτερου Ανθρώπου, Ο Φόβος. Ο Αγγελής Βιώνει Το Μεγαλείο Και Τη Σκοτεινή Πλευρά Του Ματοβαμμένου Εικοσιένα, Γκρεμίζοντας Μυθεύματα Και Φανερώνοντας Καταχωνιασμένες Αλήθειες. Σφιχταγκαλιάζεται Με Τη Φωτιά Του Ξεσηκωμού, Μεταβολίζει Την Αγριότητα Σε Ελπίδα, Λύτρωση Και Γλυκασμό, Και Βροντοφωνάζει: «Θέλω Να Μην Είμαι Ραγιάς Σε Κανέναν. Ραγιάς Σε Τίποτα!»